Mee/Vallen     Paul Marius Borggreve

een gedicht ter ere van de expositie van Hannie Boomsma en Petra van Kalker in het ‘Gebouwtje’

 te Tinallinge, augustus 2012

I. Mee

bij het werk van Petra van Kalker

Nu kon het alleen nog maar meevallen,

nergens ergens erger dan waar zij was

aan de tafel waar ze de boodschap las

vervat in zakelijke getallen.

 

Een drup inkt mag een leven vergallen,

een zee verwordt zo tot een half leeg glas,

een boot vaart nooit erg ver op een plas

gestut door papieren kadewallen.

 

Letter na letter moest haar vertellen:

de ziel bestaat ten gunste van de taal,

ook al wil het lichaam het zonder stellen,

en eindigt dan zomaar als onaf verhaal….

Daarop verpropte zij de twee vellen

en wierp ze naar de leeggegeten fruitschaal.

II. Vallen

Bij het werk van Hannie Boomsma

 

Wat is schuld? Een schaal van de kast gegleden,

die zijn broze huid laat kraken op de grond,

zodat zij van de keukentafel opstond

om wat te doen? Zichzelf te overreden

 

dat alle dingen van belang zich kleden

in kwetsbaarheid, en toch vliegen ze rond

als vlinders, of geen tijd hen verslond

hun papieren vleugels nooit worden getreden.

 

Maar ze zag dat papier geduldig was,

zo ook de prop vellen met getallen

in de hoek die als een krekel in het gras

 

steeds opnieuw zijn stem zou laten schallen.

Zelfs kwetsbaar is gemaakt uit een taai ras...

Toen leek het allemaal wel mee te vallen.

=======================

HAIKU's  hannie boomsma

                                               

 

1          Noordpolderzijl

Grijze horizon

schip ligt bij hoogwater

wacht op passagiers

 

2          Mist op het wad

Mistige verte,

           weten van Schiermonnikoog

           groot het verlangen

           

 3           Op de dijk

            Op dijk, alles wind

            horen, voelen, zee ruiken

            Wad, een beleving

4          Tij

In de harde wind

           wacht een kleine boot

           op het kerend tij

          Afval,